Een verrekenbeding opnemen in de huwelijkse voorwaarden is aan te raden wanneer de financiële positie van u en uw partner ongelijk is bij het aangaan van het huwelijk. Bijvoorbeeld wanneer een van u een eigen zaak heeft en de ander zonder werk zit en geen vermogen heeft. Mocht u uit elkaar gaan dan zorgt een verrekenbeding ervoor dat degene zonder vermogen niet met lege handen komt te staan. Door een verrekenbeding op te nemen, geeft u aan periodiek (bijvoorbeeld jaarlijks) of bij het einde van het huwelijk de gespaarde inkomsten te verrekenen (finaal verrekenbeding). Vaak wordt de verrekening beperkt tot de inkomsten uit arbeid. Rente, dividend en dergelijke vallen er niet onder. Het is in ieder geval aan te raden duidelijk in de huwelijkse voorwaarden aan te geven wat onder inkomsten wordt verstaan.
U kunt zowel een zowel een periodiek verrekenbeding (ook wel Amsterdams verrekenbeding genoemd) opnemen, als een finaal verrekenbeding. Bij een Amsterdams verrekenbeding wordt periodiek gedeeld. Na afloop van het jaar krijgt iedere echtgenoot de helft van de overgespaarde inkomsten. Op die manier kan de minst verdienende of minst vermogende echtgenoot toch vermogen opbouwen en blijft deze bij echtscheiding dus niet met lege handen staan. Vaak staat er bij een Amsterdams verrekenbeding ook een vervalbeding. Rechtspraak heeft uitgemaakt dat het in strijd met de redelijkheid moet worden geacht dat echtgenoten daar bij het einde van het huwelijk een beroep op doen.
Finale verrekening wil zeggen dat er tijdens het huwelijk gescheiden vermogens zijn, maar bij de ontbinding van het huwelijk wordt afgerekend alsof er gemeenschap van goederen was. Vaak wordt alles wat tijdens het huwelijk wordt ingebracht, uitgesloten van verrekening.
Verrekenbedingen worden vaak opgemaakt om de ene echtgenoot te beschermen tegen schuldeisers van de andere echtgenoot terwijl echtgenoten vaak in hun onderlinge verhouding voor gemeenschap van goederen zouden willen kiezen.
