Een van de zes thema’s van het Nationaal Sportakkoord is topsport. Ook in het Roalter Sportakkoord komt dit thema aan bod. Nederlandse topsportprestaties zijn een cruciale inspiratie voor de verenigende waarde van sport. Daarom vandaag het verhaal van Rutger ter Laak. Toen Rutger in 2008 zijn enkel brak na een val, leek zijn sportcarrière afgelopen te zijn. Niets bleek minder waar. Als coach, trainer, vrijwilliger en vader zet hij zich nog altijd in voor sport en bewegen in Heino. Wat beweegt hem om zich hiervoor in te zetten? “Iedereen doet mee op zijn eigen niveau: dat is mooi om te zien”, glundert Rutger. “Het belangrijkst is dat je plezier beleeft aan bewegen.”
Op zijn tiende ontdekte Rutger het schaatsen. Hij ging mee met één van zijn beste vrienden en raakte meteen verknocht aan de sport. Hij trainde steeds vaker en intensiever. “Toen ik zestien was, stond ik iedere dag op de ijsbaan”, vertelt Rutger. “Zo is dat doorgegroeid totdat ik op een gegeven moment op het hoogste niveau reed.”
Hoge pieken en diepe dalen
Zo’n vijf jaar lang deed Rutger mee op het hoogste niveau van het marathonschaatsen. In de rol van knecht schreef hij zelden titels op zijn naam, maar de nuchtere Rutger vond dat geen probleem. Hij vertelt: “Als knecht werk je voor een ander, net als bij wielrennen. Als team hebben we dus veel winsten behaald. Die winst deel je echt als ploeg”. Van Canada tot Noorwegen en de vele trainingen in Frankrijk, voor het schaatsen vloog Rutger de hele wereld over. Naast het vele sporten, volgde hij de studies Gezondheidsmanagement en Onderwijskunde. “Ik besefte me heel goed dat ik iets heel bijzonders meemaakte”, vertelt hij. “Het materiaal waar ik altijd hard voor heb moeten werken, kreeg ik ineens van mijn ploeg. Ik wilde het zo lang mogelijk volhouden. Werken kon ik mijn hele leven nog.”
Maar in 2008 ging het mis. Rutger kwam ten val. Zijn enkel gleed onder de boarding en zijn lichaam klapte eroverheen. De enkel was op drie plaatsen gebroken en een lange revalidatie volgde. “Topsport kent hoge pieken en diepe dalen”, legt Rutger uit. “De blessure was een heel diep dal, maar ik realiseerde me ook hoe klein het wereldje is en dat gezondheid het allerbelangrijkst is. Ik heb er menig traan om gelaten, maar ik ben er ook door gegroeid.”
Topsport als leerschool
De wereld van de topsport was erg leerzaam voor Rutger. “Ik heb meer geleerd op het ijs, dan op school”, lacht hij. “Je leert echt om door te zetten. Ik had een beetje aanleg voor schaatsen, maar ik was absoluut geen talent. Door hard te werken heb ik dat niveau behaald. Het heeft mijn karakter gevormd. Daar heb ik ook als ondernemer nog steeds veel aan.”
Rutger kwam in deze periode ook in aanraking met vrijwilligerswerk. Zijn ploeggenoot René Ruitenberg ging regelmatig naar Namibië om weeskinderen te helpen. Hij vroeg Rutger om eens mee te gaan. “Dat was een hele unieke ervaring”, vertelt Rutger. “We gaven daar clinics in voetbal, mountainbiken en skeeleren.” De reis maakte veel indruk op de jonge schaatser. Die ervaring wil hij doorgeven. Hij vertelt: “Er is zo veel ellende daar, het is niet te vergelijken met hier. We hebben daar echt veel goeds kunnen doen. Als mijn kinderen ouder zijn, wil ik ze daar graag mee naartoe nemen.”
Altijd in beweging
Rutger is inmiddels getrouwd en vader van drie kinderen. Hij is zelfstandig ondernemer en runt maar liefst twee bedrijven. Daarnaast houdt hij zich nog steeds veel bezig met sporten. Hij somt op: “Ik geef schaats- en voetbaltraining, doe aan hardlopen, mountainbiken, schaatsen, skeeleren en ik heb een racefiets”. Ook zijn vrouw Vera en hun kinderen zijn heel sportief. “Ze willen allemaal schaatsen”, lacht Rutger. “Inmiddels staan ze al op klapschaatsen.” Maar zijn kinderen ontdekken ook andere sporten. “Ik vind het heel belangrijk dat ze bewegen. Hoe ze dat doen, mogen ze zelf beslissen. Het belangrijkst is dat ze er plezier in hebben.”
In Heino, waar het gezin ook woont, zet Rutger zich ook als vrijwilliger in. Zo geeft hij schaats- en voetbaltraining en is hij bestuurslid voor Vrienden van De Tippe. “Samen met de gemeente en Sportbedrijf Raalte proberen wij het zwembad De Tippe in stand te houden”, legt hij uit. “Ik help de rest van de vrijwilligers met het groenonderhoud en het runnen van de kiosk. Daarnaast organiseren we ook wat evenementen op het zwembad.”
Toekomst van sport in Raalte
Plezier in bewegen is voor Rutger heel belangrijk, maar hij ziet ook in dat dat niet voor iedereen even makkelijk is. Hij licht toe: “Wij willen dat onze kinderen kunnen sporten en hebben er ook de middelen voor. Maar er zijn ook gezinnen die niet zo veel middelen hebben. Helaas draait het uiteindelijk toch ook om geld”. Daar komt bij dat in het hele land de betrokkenheid bij sportverenigingen afneemt. Rutger ziet dit ook in de gemeente Raalte gebeuren. “Verenigingen waren vroeger groter”, meent hij. “Het aantal vrijwilligers neemt af, want iedereen is altijd druk.”
Hierdoor dreigen ook verenigingen te verdwijnen. “Een paar jaar geleden is besloten dat De Tippe moest sluiten. Toen is een groep opgestaan en keihard gaan vechten om het zwembad te behouden. Samen met de gemeente en Het Sportbedrijf Raalte denken we in mogelijkheden.” De druk op vrijwilligers om dit soort sportverenigingen in stand te houden is dus hoog. Volgens Rutger misschien wel te hoog. “Het zou fijn zijn als er meer professionals bij betrokken zijn, zodat niet alles draaiende gehouden moet worden door vrijwilligers.” Deze behoefte aan professionele ondersteuning is ook in het Roalter Sportakkoord opgenomen. Sportbedrijf Raalte zal zich daarom gaan ontwikkelen tot kenniscentrum voor sportverenigingen in de gemeente.